فعالیت بدنی منظم یک استراتژی موثر برای جلوگیری از ابتلا به دیابت نوع 2 است

5مارس 2021- تحقیقات جدید منتشر شده درDiabetologia ، مجله انجمن اروپایی مطالعه دیابت [EASD]، نشان می دهد که فعالیت بدنی منظم یک استراتژی ایمن برای پیشگیری از دیابت برای افراد ساکن در مناطق نسبتاً آلوده است.

این مطالعه، برای اولین بار به بررسی اثرات ترکیبی فعالیت بدنی و قرار گرفتن در معرض آلودگی بر خطر ابتلا به دیابت نوع 2 پرداخته است.

مجموعه ای از شواهد در حال رشد نشان می دهد که آلودگی هوا یك عامل خطر جدید برای ابتلا به دیابت نوع 2 است. فعالیت بدنی، استنشاق آلاینده های هوا را افزایش می دهد، و ممکن است اثرات سوءآلودگی هوا را بر سلامت تشدید کند. اطلاعات محدودی در مورد ارتباط تلفیقی آلودگی هوا و فعالیت بدنی عادی با ابتلا به دیابت نوع 2 وجود دارد. بنابراین، رابطه خطر و منفعت بین آلودگی هوا و فعالیت بدنی به یک نگرانی عمومی مهم تبدیل شده است زیرا تقریباً همه (بیش از 91درصد) جمعیت جهان در مکانهایی زندگی می کنند که کیفیت هوا مطابق با دستورالعمل هایسازمان بهداشت جهانی نیست. ما به فوریت به دستورالعمل های بهداشتی برای ورزش منظم در مناطقی که آلودگی هوای قابل توجهی دارند، نیاز داریم تا به مردم اطلاع داده شود که آیا می توانند از منافع فعالیت بدنی منظم در چنین مکانهایی بهره مند شوند یا خیر.

در این مطالعه، نویسندگان ارتباطات ترکیبی فعالیت بدنی منظم و قرار گرفتن طولانی مدت در معرض ذرات ریز معلق در محیط با قطر کمتر از 2.5 میکرومتر(به اصطلاح ذرات  PM2.5)را با بروز دیابت نوع 2 در 156،314 بزرگسال که در مجموع تحت 422،831 معاینه ی پزشکی در تایوان قرار گرفته اند، بررسی کردند. غلظتPM2.5 سالانه در تایوان، حدود 2.6 برابر بیشتر از حد توصیه شدهتوسط سازمان بهداشت جهانیاست.

در این مطالعه تشخیص دیابت بر اساس آزمایشات پزشکی صورت گرفت، در حالی که میانگین دو سال قرار گرفتن در معرضPM2.5  بر اساس آدرس هر شرکت کننده با استفاده از یک مدل ماهواره ای برآورد شد. اطلاعات مربوط به فعالیت بدنی و طیف وسیعی از متغیرهای دیگر با استفاده از یک پرسشنامه استاندارد جمع آوری شد.

در مقایسه با افراد دارای فعالیت بدنی بالا، افرادی با فعالیت بدنی متوسط ​​(31درصد) و افراد غیرفعال یا با فعالیت بدنی کم (56 درصد) با خطر بالاتری برای ابتلا به دیابت روبرو بودند. خطر ابتلا به دیابت نوع 2 برای مشارکت کنندگانی که در محیطهایی بامیزان متوسط ذرات PM2.5​​(31درصد) و میزان زیادی از این ذرات (94درصد) زندگی می کردند، بیشتر از شرکت کنندگانی بود که در محیطی با میزان کم ذراتPM2.5 ، زندگی می کردند. شرکت کنندگان با فعالیت بدنی بالا که در محیطهایی با غلظت پایینPM2.5  زندگی می کردند، 64٪ کمتر از افراد غیرفعال یا با فعالیت بدنی کم که در محیطهایی با غلظت بالای ذراتPM2.5 ، زندگی می کردند در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع 2 قرار داشتند.

نویسندگان دریافتند که خطر ابتلا به دیابت نوع 2 برای افراد دارای سطح بالایی از فعالیت بدنی عادی که در معرض مقادیر کم ذرات  PM2.5در محیط قرار دارند، کمتر است. در حالی که سطح پایین فعالیت بدنی عادی همراه با قرار گرفتن طولانی مدت در معرض سطح بالایی از ذراتPM2.5 ، با خطر بیشتری برای ابتلا به دیابت نوع 2 ، همراه است.

آنها همچنین تأکید کردند که مزایای فعالیت بدنی عادی بر جلوگیری از ابتلا به دیابت نوع 2 در شرکت کنندگان با قرار گرفتن در معرضسطوح مختلفPM2.5 ، ثابت ماند. تجزیه و تحلیل بیشتر نشان داد که به نظر می رسد تأثیر سطوح بالاتر آلودگی بر خطر دیابت بیشتر از تاثیر میزان پایین فعالیت بدنی است.

در مورد مکانیسم های بالقوه، نویسندگان اظهار داشتند که بهبودهای متابولیکی ناشی از فعالیت بدنی، که از پیشرفت دیابت جلوگیری می کنند، به طور گسترده مورد بحث قرار گرفته است. آلودگی می تواند با ایجاد التهاب در کل سیستم، از جمله در ریه ها، رگ های خونی و سیستم عصبی مرکزی، اثر خود را اعمال کند. یک مطالعه قبلی همچنین نشان داد که آلاینده های استنشاق شده در حین ورزش تنها بخش کوچکی از تمام آلاینده هایی است که توسط شخص استنشاق می شود، که می تواند توضیح دهد که چرا تأثیر فعالیت بدنی بر خطر دیابت حتی در سطوح مختلف آلودگی مشابه است.

نویسندگان نتیجه گیری کردند که فعالیت بدنی عادی یک استراتژی ایمن برای پیشگیری از دیابت برای افرادی است که در مناطق نسبتاً آلوده زندگی می کنند و باید بیشتر بر انجام آن تاکید شود. مطالعه ما از اهمیت کاهش آلودگی هوا برای پیشگیری از دیابت حمایت می کند.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2021-03-regular-physical-effective-strategy-diabetes.html